Oda do wina

Ewidentna pochwała pijaństwa

O szlachetny trunku
Czerwony lub biały,
Szukam w Tobie ratunku
Ja - człowiek mały.

Więc gdy zły nastrój
Dosięgnie mnie srodze
Lub gdy krwi zastój
Mam w lewej nodze,

Szukam wtem butli
Z Tobą w głównej roli
I póki świeca się tli
W swej mizernej doli

Piję, a w piciu tum szukam
Ukojenia bólu, pocieszenia
I w głowę się pukam
Czekając chorób wyleczenia.

O szlachetny napoju
Z wina gronnego,
Odpoczynkiem w znoju
Jesteś dziś dla tego,

Który pracę swą
Wykonuje szczerze
A owoce jej się gną
Niczym dzikie zwierze

Przygniecione ciężarem
Lat i doświadczenia,
Smagane pożarem,
Szukające schronienia.

Napoju szlachetny,
Gdy faza nastaje
Nawet człowiek szpetny
Pięknym się wydaje.

Zmiana ta urocza
Choć nieraz nawala,
Drogę do krocza
Otworzyć pozwala.

A później już dziatki,
Pieluchy i płacze,
I wieczne wydatki,
I życie żebracze,

Żłobek, przedszkole,
Uczelnie i szkoły…
Więc spraw by tę dolę
Zdziobały sokoły.

Nie chcąc jej dzielić
Z wybraną moją
I życie powielić,
I nie dać tym gnojom

Posłom nic, czegom
Sam się dorobił,
Pójdę z kolegą
Któregom pobił.

On mi wybaczy
Gdy portfel wyciągnę,
I wino obaczy.
I wnet Cię pociągnę

I wszystkie me smutki
I me utrapienia,
I pociąg do wódki,
I dzikie pragnienia

Przeminą jak wtedy,
Kiedy w Szczecinie
Statek do redy
Zawinąć nie zawinie.

Mój trunku wspaniały
O cudnym kolorze
Przy Tobie jam mały,
Lecz to mi pomoże

Bym wypił dziś Ciebie
I wnet niebotycznie
Urósł, i z siebie
Śmiał się komicznie.

A kiedy minie
Przyjemna faza
I wszystko zginie
Jak ruski bazar,

Ukaż mi siebie
I spraw to jedynie
By było jak w niebie
W ostatniej godzinie.

A po mej śmierci
Niech moja wybranka
Jak wesz się wierci
Czekając poranka.

Niech nie ma spokoju,
O to Cię proszę.
Gdy w trudzie i znoju
Ratunkiem są nosze,

Ona niech sama
Na rower swój siędzie
I bez dynama
Jeździ po kolędzie

Po moich znajomych
I ich gospodarstwach
Na gruzach wzniesionych
I gruzów tych warstwach.

Niech Niemca poślubi,
Będę okrutny,
Bo nikt ich nie lubi.
To los ich pokutny

Za wojny, gdzie Kos,
Pierwszą i drugą,
Walczył i w nos
Rzucał im rugą.

Dobrze tak gnojom,
Szkopom wygarnąć,
Bo Ojczyznę moją
Chcieli zagarnąć.

Ale wracając
Do wątku wina
I porzucając
Schematy z kina,

Warto jest czasem
Z powodu braku,
Zapić coś kwasem,
Uciec do Baku,

I tam azerskie
Wino, bez problemu,
Choć ciut szpanerskie,
Wypić samemu.

Wszystkim, którzy piją i się tego nie wstydzą

autor

Gęsik

Dodano: 2006-05-27 21:04:56

Ten wiersz przeczytano 9324 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie