Ogień i płomyk

Przyglądam się temu jak niezwykły przechodzień
Spoglądam w przestrzeń, ona barwna jak ogień
Był ktoś kto na widok ognia dotykał liry struny
Ja oddaje się w niewolę i pięknu zadumy

Ulice , zakamarki, place i skwery jasne
Wypełniam je barwami ognia nad miastem
Może to moja magia, wręcz iluzja
Bronię to miejsce gdy ktoś na nie bluzga

Opiewam to miasto, stare już siedemset lat
Od dzieciństwa – zaczarowany dla mnie świat
Nocą oświetlane było gardzielami martenów
Dziś ognia w nich nie ma, to resztki wstydu

Wielu tutaj przyjaciół serdecznych od lat
Spędzam z nimi czas w pięknych rozmowach
Jestem w śród swoich, dziarskich antenatów
Wokoło dziewczyny znane mi nie od nowa

Dłonie gubią ciepło, żar ognia, przygasa
Myśl i wspomnienia są piękne, nie czas mi hasać
Otulam siedzibę swą i tulę w sobie w całości
Emanuje ze mnie już nie ogień, ale płomyk radości

Gdzieś we mnie dawność, już jej nie żałuję
Dziś pełno uniesień we mnie króluje
Niosę w moim płomyku, ognia wspomnienia
W dłoni bukiet frezji, one piękne w marzeniach

Autor:knipser-slonzok
http://www.slonzok.mojezdjecia.net/blog/

I popiół był żarem

autor

slonzok

Napisany: 2011-02-09 Dodano: 2011-02-16 06:33:34

Ten wiersz przeczytano 783 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie