Ognisko życia
Życie jest wiernym odbiciem ogniska,
Które rozpalam, gdy ciemność zapada,
Najpierw niewielką iskierką rozbłyska,
Żeby polanom przyjemny blask nadać.
Dalej rozpala się większym płomykiem,
Tańcząc radośnie po drwach językami.
Potem powiększa rozmiary, obficie
Płonie wśród ciszy, mrok sobą rozgania.
W końcu przygasa znikając powoli,
Staje się żarem nie tak już gorącym,
Tli się łagodnie ostatkiem sił swoich,
Żeby popiołem swe życie zakończyć.
17.03.2009
autor
Skaut
Dodano: 2009-03-18 00:00:41
Ten wiersz przeczytano 4141 razy
Oddanych głosów: 57
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (47)
Bo z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. Piękne
porównanie naszego życia do ogniska .Brawo Marku!
Bardzo trafne spostrzeżenie. Wiersz piękny,
refleksyjny. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.
Czytając Twój wiersz zatrzymałam na chwilę poranny
pośpiech.Dziękuję.Życzę miłego dnia.Pozdrawiam. :)) ++
Piekny refleksyjny wiersz.
ognisko życia może być długie i krótkie
jedno tli się pomału jak iskierka a drugie płonie
szybko i zamienia w popioły
każde z nich kidyś zakończy życie
treść tego wiersza o tym nam mówi i przypomina
warto przeczytać i przez chwilę się zastanowić
Księże "Skaut", podoba mi się pana wiersz, a
szczególnie myśli i upodobanie życia do ognia. Coć
ogien kończy sie popiołem..wezmę symbol Feniksa i
dodam ,że jest zmartwychwstanie. Ognisko nie skończy
się popiołem ale zmartwych wstaniem do nowego "ognia"
takzwanego "wiecznego ognia", pozdrawiam całą rodzine
szanownaego kolegi po fachu. Lev(ale napewno nie
Tolstoj) ;-)
Tym madrym wierszem dosypales pare drewienek do mojego
ogniska...pozdrawiam
Bardzo ciekawie to wymyśliłeś i dobrze
napisałeś.Pozdrawiam
piękne porównanie życia do płonącego ogniska :)
Oby ogniska naszego życia jak najdłużej płonęły.
Uwielbiam gdy cykl życia się zaczyna; szczególnie gdy
przychodzi dziewczyna...
Głęboka myśl jest tu zawarta
Ta iskierka to życie ,które gaśnie pomalutku z upływem
czasu.
głos oddaje do urny popielnicowej bo z prochu
powstałeś i w proch się obrócisz..
Podoba mi się takie życie,tylko zastanawiam się kto
jest Strażnikiem Ognia?:)
Bardzo trafne przyrównanie. Często mówimy że, ogień
życia zgasł. Ładny wiersz.