ogród Strachu

wędruję samotnie poprzez mroczny ogród Strachu
moim przewodnikiem jest ślepy Kruk
który wciąż powtarza swoje: "Kres i krach"
ale Ciebie tu nie ma ...

zostałaś za grubą barierą mojego Lęku
dotykam rosłych drzew codziennej Niepewności
które rzucają nieprzenikniony Cień
zasnuwający wszystkie dobre myśli

w Alei Cielesności widzę obślizły bluszcz Zdrady
chciwie chwytający się kolumn Kłamstwa
błędne ogniki wabią mnie nad bagna Tęsknoty
co pochłaniają moją duszę prowadząc ją na samo dno Rozpaczy

na ostrej jak brzytwa trawie osiadła lepka rosa krwi
a niezapominajki czarniejsze od samego jądra Nocy
zacierają Twój obraz sącząc do mego serca
śmiertelny jad wiecznego Zapomnienia

autor

again_27

Napisany: 2006-09-18 Dodano: 2006-09-19 20:06:02

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie