Ogrodnik

Dla moich ukochanych bratanków- Kasi i Wojtka

Ogrodnik
W pewnym mieście żył staruszek srebrnowłosy,
który co dzień gładził drzewa ciepłą dłonią
w swym ogrodzie, co rozbrzmiewał pszczół brzęczeniem
i upajał barwnych kwiatów miodną wonią.
On pochylał się z czułością nad pąkami
i rozdawał dzieciom jabłka uśmiechnięte
i podlewał miodem serca swe rośliny,
by jaśniało czysto piękno w nich zaklęte.
Dnia pewnego w uroczystej cichej chwili
w ciepłym blasku różowego słońca wschodu
nasz staruszek srebrny ogród swój pożegnał,
żeby stróżem już innego być ogrodu.
Ale kwiaty pamiętają jego imię,
uśmiechnięte jabłka rodzą wciąż jabłonie
i dla niego soki życia tętnią w drzewach,
których kory dotykały jego dłonie.

Kalina Beluch

Pierwowzorem staruszka ogrodnika jest rzeczywista osoba- ś.p. o. Anastazy Barć, który przez lata opiekował się ogrodem Kościoła O. Kapucynów w Krośnie. Niestety parę lat temu odszedł z tego świata, żeby stróżem już innego być ogrodu.

autor

kalina

Dodano: 2006-07-28 08:29:51

Ten wiersz przeczytano 1825 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie