*OKRUCHY*

Skomlalam jak suka na mrozie
by mnie przytulil dobrodziej,
a on w swej łaskawosci
rzucal okruchy czułosci,

wylam jak wilk do ksiezyca,
kamienowana grzesznica,
blagalam o wybaczenie
za swe haniebne zwatpienie,

prosilam tylko o milosc,
serca jego uczciwosc,
by jeszcze czuc sie szczesliwa,
na pozor martwa choc zywa,

lecz dzis otwieram oczy,
widzac ze rak mnie toczy,
wydre, wypale, wyrzuce,
wreszcie z godnoscia powroce
by znow zyc.

autor

chili_ja

Dodano: 2007-04-10 11:00:28

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie