On

bo tęsknota ma sens... i czekanie ma sens...

Łzy Twe mieszają się z deszczem
Twój oddech tańczy z powietrzem
Wiatr muska wciąż Twoją skórę
A krew w Twoich żyłach pulsuje

Z żalu drżą wciąż Twoje usta
Przed Tobą nic...tylko pustka
Tęsknota w Twych oczach się kryje
A Twoje serce wciąż bije

Twój wzrok horyzontu dosięga
I niczym jest czasu potęga
Twe dłonie szukają jej ciała
A śmierci wciąż siła zbyt mała

Trwasz już w tym smutku przez wieki
Bez przymrużenia powieki
Czekasz wytrwale przez lata
Choć w strzępki porwana Twa szata

Wita Cię znów promień słońca
Tęsknoty Twej nie widać końca
Gwiazdy na niebo wracają
O dzień znów Twe życie skracają

Ostatkiem sił rękę wznosisz
Ostatnim tchnieniem o powrót ją prosisz
I padasz bez ducha wprost w jej ramiona
Śmierć nawet miłości Twej nie pokona.

autor

Paulina Piotrowska

Napisany: 2006-08-05 Dodano: 2006-12-13 11:05:38

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie