Ona

dla Ciebie...

Widzę ją…dłoń krążącą po ścianie…
Próbuje poczuć cos więcej niż chłód tego domu…
Ten przerażający chłód z którym tak często się spotykam…
Czasem przeklinam Boga że pozwala mi czuć…
Tak niewiele dzieli mnie od nich…
Są mi tak bliscy ale przecież mnie nie znają…
Co dzień mijamy się szepcząc słowa na powitanie…
Czasem modle się by ich nie usłyszeli…
Nie wiem jak z nimi rozmawiać…
Sama?...nie jestem sama…przecież mam ich…
Ich…którzy mnie nie znają…
Tak blisko mnie żyją…
Żyją…czy ja chce żyć?...
Każdy promień słońca próbuje obudzić mnie ze snu…
Tak długo już śpię…
Zamknięta w swoim pokoju mierze się z rzeczywistością…
Nie mam już siły…
Tak wiele przyszło mi znieść…
Tak wiele już znieść nie mogę…
Łzy…
Już dawno przestały pomagać…
Dusza ma pełna żalu…
Ten ból…
Tak często go czuje…
Zakładam maskę i idę przed siebie…choć ból…
Tak...ból zostaje…
Znów wracam tu…w te ściany…do nich…
Jak mało o mnie wiedza…jak wiedzieć mało chcą…
Krzyk…nie…już za późno…
Idę się zabić…

...kimkolwiek jestes...

autor

drast

Napisany: 2005-02-11 Dodano: 2005-02-11 22:48:50

Ten wiersz przeczytano 831 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie