ONA

Zamknięta w czterech ścianach
Zapatrzona we wspomnienia
I nagle znów jej samotność odebrano
W sposób zbyt okrutny, nie do zniesienia

Po co to? Dlaczego? Tak nie można!
Czyżby zrobiła coś złego?
Czyżby była nieostrożna?

A jednak znowu pozwala się krzywdzić
I znowu nie może powstrzymać łez
Światła w tunelu nie widzi
Kiedy nastanie cierpienia kres?!

Ale nie wolno się załamać
Trzeba walczyć, dumnym być
Nie można się poddawać
Nawet, jeśli trudno żyć

Więc z podniesioną głową stanie
Nawet gdyby sama walczyć musiała
Krzyknie dosyć, koniec, krzyknie:
”Nie! Już nie będę płakała!”

…Chyba, że później, po wszystkim,
Gdzieś w kącie cichutko…
A potem będzie żyła wśród bliskich
I będzie czekała na lepsze jutro

Oby nadeszło szybko!
Póki jeszcze ma siłę
I żeby szybko nie znikło
Bo nie zniesie aż tyle!

autor

Nataliee

Napisany: 2004-08-09 Dodano: 2006-10-07 00:01:48

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie