opłatek

Czy zapytaleś - o czym myślisz płatku śniegu,
kiedy opadasz coraz niżej, coraz bliżej
ziemi gorycznej, nieprzebranej, pełnej brzegów,
źródeł i studni, które mienią się o świcie,
a giną w człowieku?

Może się boisz tych przestrzeni, cieśnin, mostów,
żylastych kończyn starodrzewu, nagich ramion,
które zastygły poskręcane - tak po prostu,
jakby błagając o uwagę wcześnie rano,
albo po zmroku.

Czupryn ogródów, głodnych liści i zieleni,
sękatych palców u staruszka, który stanął
by złapać oddech, a z nim przeźroczystość bieli,
która wiruje w rytmie wiatru tuż przed twarzą,
w piątej alei.

Przez moment bujasz od obłoku do obłoku,
wtopiony w chwilę, rozhuśtany w nadprzestrzeni.
W końcu opadasz (w polu,w lesie, obok płotu)
witany ciszą albo śmiechem już na ziemi
- w święty niepokój.

autor

agafb

Dodano: 2011-11-30 14:42:40

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie