Opowiem Wam.

Dla wszystkich marionetek - dla mnie.

Opowiem Wam – szepnę,
może trochę cicho, bardziej trochę nieskładnie,
i mniej trochę szybko, i tak jakby – ładniej.

Był sobie chłopiec – gdzie żył, przeżył,
ile stracił, ile razy konał -
wieczna Jego nadzieja równie nieskończona,
jak tykanie zegara, co serce, ach, Jego serce
daremno w oczekiwaniu przebudzić się stara.
Jest chłodny, szybki, wytrwały -
taki nieduży, taki zawsze mały,
szpady, bijatyki – brak miłości
wynagradzały.

Bywa w historiach - i ona się zjawić
musiała – ciut inna od niego, ciut bardziej... się bała?
Po parapecie stąpała,
kryjąc zmysły, i uczucia, bo przecież kochała.

Teraz także tam – wsparta na 'Jego' ramionach
jakby mniej bojaźliwa, jakby z deka wzruszona.
'Och, Wendy, moja Wendy – zabawką się stałaś!
Nie wracaj tamtędy, ani już, ani zaraz.'
I odleciał wnet szukać nowej przygody, pieszcząc wicher palcami:
'Dla własnej wygody'.

Tik – tak, tik - tak. Dusza zimna wtem się lodu nie pozbyła,
nie u tego chłopca, co samotność ma żyłach.

Bo się znudziła.

autor

Miss Moon

Napisany: 2007-11-11 Dodano: 2008-07-08 15:50:06

Ten wiersz przeczytano 413 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie