OPOWIEŚĆ Z GAZOWEJ KOMORY

Starczą dwa kroki, prosto przez bramę
Gdy wchodzisz w dziedzińce – łzami zalane
Gdzie widzisz baraków połacie rosnące
Tak jak i kiedyś – na niebie słońce

Niby to nic – tylko pustka i cisza
Jedyne, co widzisz to koje drewniane
Taki tu spokój, taka mądrość najmilsza
W pamięci są jednak boje staczane

Lecz jedna jedyna, bardziej niż inne
W pamięci zapada – jak płatki niewinne
Historia tych, którzy swym ciałem i duszą
Doświadczyli komory – poddani katuszom

Dla tych ma pamięć, me słowa i łzy
Dla tych, co nigdy nie wyszli na zewnątrz
Za niemych i dzielnych – męczenników jak ty
Jak ja, co dzisiaj nici historii przędą

Wobec cierpienia i tortur i bólu
I słowa moje nic są nie warte
Więc ciszą dzisiaj im hołd oddaje
Ciszą, bo moje słowa na proch są starte

autor

szafa

Dodano: 2005-04-07 06:49:00

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie