Opowieść o Wielkim Hetmnanie cz.2

..Jednak po walce więcej nie popuścił nikomu
nakazał nawet dietę ścisłą

Nie mając wiele wojsk na otwarty bój...
Jak wilk stada owiec niszczył oddziały
A w marszu wilcze kły na nich czyhały

Jak za dawnych czasów oktrótni Tatarzy
Przed nim drżeli,,tak i Szwedzi na zalanej przez się ziemi-ziemi szewców,pań,kosiarzy

Jakby miał duszę diabła-rowalał mosty
Żywność zaborczą unosił daleko w las
Kosił drobne głupki jak chłop wżniwa osty

I jak przed kurem nocne licho...znikał w czas..
A gdy poprzez wyspę Als
przepłynął przez morze
Dla ojczyzny ratowania wreszcie ruszył
Z pomocą ten który się znudził na swoim dworze...


Nadszedł wkrótce kres przemocy
Bo osuszył Wielki potop
ciepły ogień spod Oliwy


Słońce na lud spojrzało z okna wolności.Bogu jedynemu dziękował starzec siwy....
Który wydarł swego króla samotności.

Rycerstwo w milczeniu na słowa czekało
On czując to,przyjął słowami gorzkimi
,,za późno,,....i odszedł
z braćmi niebieskimi...

autor

Bystrooka

Dodano: 2007-02-15 08:09:41

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie