ostatni ratunek

Igrając z ogniem.
Przyjaciółka wody.
Strach wielki.
Dzień się wzburzy, spadnie niebo.
Dusza dryfująca wśród gwiazd...
Czysta kartka papieru,
białym atramentem wpisana w naszą księgę...
Księgę zmartwień.
Bo to czas ulgi.
Ciągle wyczekiwana,
pływająca na powierzchni
Tematem ona, już prawie gatunkiem.
Jest celem, światłem.
Ucieczką jest.
Nie daje wyboru, nie pyta o zdanie.
Towarzyszy światy jak drzewa lasowi,
woda morzu,
matka dziecku.
Nikogo nie omija.
Północ naszego życia.
Oślepia nas.
Ratuje od bólu i zmartwień.
Daje, odbiera.
Kusi.

autor

Porannazorza

Napisany: 2007-03-30 Dodano: 2007-04-05 15:39:59

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie