ostatnie

kim jes­teś ty

co sny bar­wisz aro­matem ciszy
i jed­nym tchem
za­mykasz po­wieki od środ­ka
chodzisz
ze smut­kiem w oczach
a kroków twych nikt
nie usłyszy
jak trzask brzmi imię two­je
jak li­tości zwrot­ka

łza­mi wy­pełniasz cisza
niepojętych krzyków
cho­wasz pod ziemią skar­by
z drzwiami do wie­czności
czyn­ności twe da­lekie
pełne są na­wyków
ludzkiej niez­ro­zumiałej
tak zwykłej miłości

ub­ra­na w żal sędzi­wy
o twarzy bez­myślnej
za­taczasz łez mi­liony w niemo­cy skąpa­ne
gu­bisz za sobą zmysły
bez żad­nych prze­myśleń
biorąc je­dynie to
co w w dzierżawę da­ne

autor

jarek k

Napisany: 2014-07-28 Dodano: 2015-01-28 16:52:47

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie