Ostatnie słowa

Stoję na wiadukcie, pode mną jakiś strumyk.
Nie ważne. Chcę usłyszeć, jak śmierć pociągą za struny,
ucichną krzyki i wrzaski podczas wiecznych kłótni.
Będą się obijać echem spadając do głębokiej studni.
tak tu teraz cicho, od edenu dzieli mnie krok.
Wybaczcie, nie mogę. Składam na biurku broń,
oddaję odznaki. Tak wiem, pracowałam na nie ciężko,
lecz to nie ma końca - to permanentne piekło.
Jutro wyjdę z łóżka, przywita mnie zło to samo.
Wiem, wierzyłaś we mnie - przepraszam cię Mamo.

autor

makallele

Dodano: 2012-03-06 20:06:26

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie