Padlina

Mogiła zamknęła się…
Trzeszcząc marmurem,
Człowiek odszedł,
Z zawieszonym sznurem…

Zakopany pod ziemią
Leży niczym w garncu…
Ugotowany w ciemnościach,
W ponurym zimnym marcu.

Obok niego pies stoi,
Wierny kompan jego.
Nie wie, że Pan nie wróci,
Nie doczeka się Jego…

Biedny na mrozie stoi,
Z ogonem wtulonym w swe futro,
Z głodu zdycha,
Odejdzie jutro…

Tygodni parę minęło,
Pies zdechł, leży padlina,
Otulony promieniami słońca.
Nie wróci już go nie ma.

Teraz z panem po niebiosach chodzi,
Dumny jak paw – przy nodze.
Szkoda tylko, że w niebiosach,
A nie na normalnej życiowej drodze…

autor

bartekserwus

Dodano: 2005-02-23 14:25:05

Ten wiersz przeczytano 873 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie