pajęczy

z Mehoffera...

Sadem jabłonnym w ślubnym obłoku kwitnienia,
siarczystym batem mrozu w twarz wietrzną zawieruchą,
łkaniem żarliwym wydartym trzewiom nieba nad drzewem
pozornej śmierci w dziwnym ogrodzie trującym oddechem
zatacza się świat ... upada... z martwych powstaje...

Nieforemną formą życia
Nieswobodną materią ciążącą ku lekkości prochu
Doświadczam, że nie wiem nic...

Żelazne jarzmo miłości nakładam na serce
by wszystkiemu zaufać, wszystko przetrzymać...
Wypatruję wciąż na oślep,
w ciemniejących od prawdy po brzegi żrenicach
czy jeszcze drżąc niepewnie we mnie drzemie
rosa niebieska rozbryżnięta tęczą na nici pajęczej
beztroskim życiodajnym dziecka uśmiechem

O brzasku znów wysoko nad glową
wznoszę ciężki od purpury kwiat życia

autor

la.dotta

Dodano: 2007-04-06 08:34:17

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie