Pan istnienia swego

Wiem, że życie to nie tylko słowa miłości,
Nie jestem, jak zaznaczasz, dzieckiem naiwności.
Dzisiaj dziecko zabija matka, bez winy cierpienia,
Takie wieści są Twoim zdaniem godne uwiecznienia.

Wiem co to ból, gniew i przemocy głosy,
Łzy spływały również z moich oczu, w niemym krzyku niemocy.
Dzisiaj taki krajobraz świat nam zewsząd maluje,
A krajobrazem tym dłonie krwią niewidzialną zasłane.

Tutaj jednak to serce dyktuje warunki, na co dusza z rozkoszą przystaje.
Tutaj czas nie gra roli, a sen jawą się staje,
Zachłysnąć się w morzu wyobraźni - złem nieskalanej,
Oddychać fantazji słodkim zapachem - z wyrtwaniem.

Możesz więc zaglądać w matki skrzywdzonej oczy,
Dzielić z nią ból życia, wieczny, nieskończony, mroczny.
Możesz też w raju poezji, skąpać się w otchłani spełnienia,
Zatracić się w pełni demiurga mocą, i Panem być swego istnienia.

autor

MalgozrataXX1

Dodano: 2012-02-05 20:02:28

Ten wiersz przeczytano 794 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie