Pan Nikt i przemijanie

spotkałem go na ulicy.

Szedł drogą z księżycem
po mieście

Przyjrzał się sobie
w wystawowej szybie
zegarmistrza

Pewne strzępki dawnego ja
nie dają mu spokoju

Chciałby przeminąć jak każdy
trochę samotny człowiek
posiwiały od zmartwień i dziwnych pytań

Dla niego przemijanie
to codzienność
jego gwiazdy są po to
by przemijać
a ludzie po by przemijanie
hamować

wątłym uśmiechem obdarzył krakowską ulicę
napełnioną księżycowym deszczem
pokoleniowego smutku beznadziei

przemijającego człowieka

a mógł on być przed moją erą.

autor

pan_zagubiony

Dodano: 2006-12-07 15:54:10

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie