panteon Kornelii lub virtuti...

najpierw słowa i dotyk. potem długo nic.
nas nie łączy, nas jedynie łamie. w pół
ja, most zwodzony. na mglisty brzeg łózka,
gdzie piemont i wenecja znajduje ujścia ust.

słucham radia i głosów w mojej głowie.
tak nazywa Kornelia rzeczy. po imieniu,
poznaje pana z przelotnego związku.
korowody płynących z czoła bohaterów.

Nędza-Wioletka, z przytułku dla straceńców
i Gigi-Pożądanie, co wiecznie szuka podwiązki.
Marcus-Nożownik, czający się na zlecenie.
trójca fatimska. jak dzieci z nagonki, na lisa.

Co. grzebie mi wiersze. prosto w grunt,
podatny na zwłoki. czekaniem, tkany kilim
i głowy narażane na bezmur. w cuglach,
przyjętych z zasady. żyje się tylko raz.

muison derriere - o złej sławie. cielesna burleska
lekkich jak baletnica obyczajów. dom uciech,
w powietrzu czuć jak się święci. nad ogniem
zbliżają do bezimiennego boga.

frakcja tego ognia i dychotomia pokoi.
podroż, w krainę gdzie coś się urwało.
film, obraz. ze ściany dochodzą dźwięki,
zaspakajanych industrialnie kobiet.

karbomat i gorzki smak. na podniebieniu,
piekielne pozostałości z wczorajszego strachu.
chroni przed otwarciem drzwi bliźniaczkom;
- Kochanie, która z nas to ta zła?

autor

Kornelius

Dodano: 2010-03-13 15:39:46

Ten wiersz przeczytano 838 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie