PANTOMIMA NOSTALGII
Znów dosięgła mnie nostalgia
swoją macką dreszczolubną
deszcz dobija się jak wariat
aż powieki go wypuszczą
w pantomimie gestów własnych
tylko łamię ruch powietrza
po myśleniu błądząc ciasnym
wpycham je do tego wiersza
Komentarze (22)
Poruszyłaś wierszem
Mimo ze bardzo sutelnie napisałaś
Pozdrawiam cieplutko i zyczę słonecznych promieni i
mysli :)
No i niech tam pozostaną te nostalgie. bo wierszowi z
nimi nawet do twarzy.
Miłego wireczoru życzę.
Nostalgia też swój urok ma
w Twym wierszu się pojawiła,
jutro może już stracić smak,
dziś życzę by się zgubiła.
Fajny wiersz. Pozdrawiam. Miłego wieczoru :)
Dużo Ci się nie zmieściło
i nostalgią się zemściło!!
Bo to jakże sroga Pani,
poprzekłada i omami.
Pozdrawiam Jolu, nigdy tematycznie nie zawodzisz.
Piękna Twoja nostalgia, pełna deszczowej liryki. skąd
jednak u Ciebie deszcz? jest sucho jakby ktoś pieprzem
zasiał i grzyby przełóżmy na przyszły rok.
wiersz sympatyczny i o dużym uroku.
pozdrawiam i zapraszam na poprzedni mój wiersz
"Świerszczogra", który nieoceniona Ziu-ka zaszczyciła
swoim filmem. :):):)
bardzo ładnie wepchnęłaś go w słowa tego wiersz ...
Gdy nostalgia płaczem mowę odbiera, to język pantomimy
znaczenia nabiera... poruszyłaś Jolu bardzo delikatną
strunę wrażliwości, pozdrawiam