Paradoksalne Kochanie

Szukając gwieździstych doznań
W połaci satyny ciemnej,
Szkicuję myślami obraz
Miłości tak bardzo niepewnej

Nie mieści się w dłoniach zamkniętych
Czułością jest wszak przepełniona,
Lecz często w nastrojach oziębłych,
Statyczna i nieodgadniona

Morzem łez i przypływem tęsknoty
Na miękkich jasnością policzkach
Która potem jak świeca się topi
By stać się swym własnym zgliszczem

I pełnią radości jest również
Uśmiechem i słodką beztroską,
A nie raz stalowym sznurem
Co usta zaciska zbyt mocno

I Jakie ma szanse przetrwania
Nikt mi naprawdę nie powie,
Kontrastami malowana
Miłość, co spędza sen z powiek.

autor

Elena

Napisany: 2009-08-21 Dodano: 2009-08-24 01:17:22

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie