Paradoksalnie

patrząc przed siebie, na świat, którego nie ma
na blask księzyca, co przed chwilą jak iskra zgasł
niczym marzenia, które odleciałmy w mroczny dzień
w nieznaną stronę, i począł zanikać mój cień
gdyż tak poprostu odchodzę jako szaleniec
nie zostanę choć ktoś chce, muszę! Jak najdalej biec
tam, gdzie morze, gdzie las, mija czas, zapomina każdy z was
brak obłudy, nieszczerośći, zakłamania i zła
odchodze do miejsca gdzie złudne nadzieje mają sens
bez nadetej biurokratyzacji i niepotrzebnych łez
Żyć, chcę żyć w miejscu gdzie wzrok tarci swą moc
biegnę do miejsca, w którym nie wymawia się zbędnych słów
A sen jest tak spokojny, iż nie ockniesz się z niego
trzy metry pod czy nad ziemią, nie gra roli
Odchodzę mimo woli, w paradoksie mych myśli

autor

negatyw

Dodano: 2007-05-20 10:19:56

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie