Parafraza wiersza T. S. Eliota...
oto my
sto lat później
ludzie wydrążeni
robiący sobie drogę
wśród spoconych bliźnich
uczepieni gadżetów i suplementów
z drżeniem badający stan konta
i wyniki morfologii
przekładający zużyte myśli
z kąta w kąt jak sklepikarze
od niesprzedanych
towarów
my
ludzie wydrążeni
z karłowatej epoki
nie schodzimy w trwodze
do sennego królestwa śmierci
nie spotykamy w otchłani
pytających oczu
szczurzych łapek
szyb zamglonych
od zimna
nasza droga wiedzie
przez szklane gabinety
notariuszy komorników psychologów
szpitalne sale i rachunki
z pogrzebów
a zamiast do królestwa śmierci
na koniec wchodzimy ospale
do czarnej skrzynki w kosmosie
szczelnie wypełnionej
niebytem
nasze lęki
są nowoczesne
nie ubierają się w postać
kruka z dusznych koszmarów
nie mają oczu ani pazurów
ani też widoków na spalone pola
martwych kaktusów
ani tu miejsce na huk
ani na skowyt
bo nasz świat kończy się
nic nie znaczącym
milczeniem
Kornel Passer
Komentarze (7)
Wszyscy boimy się śmierci bo to już koniec naszego
życia a życie dookoła trwa nadal.
Wiersz zainspirowany Eliotem - udany.
jastrzu, skąd do głowy przychodzi Ci, że to jest
transkrypcja?! Zgodnie z moim tytułem jest to
PARAFRAZA(!) wiersza, a więc tekst samodzielny, a
jedynie nawiązujący do wiersza Eliota, przeważnie
polemiczny, a raczej "równoległy", wyrażający podobną
tematykę z uwzględnieniem stu lat, które minęły od
napisania wiersza przez Eliota. No i oczywiście mój
wiersz nie powiela całej tematyki wiersza Eliota.
Plusa oczywiście masz. Ale mam sporo wątpliwości:
Nie wiem, jak by się do tego odniósł Eliot. Dla mnie
jest to raczej polemika z nim, a nie transkrypcja
wiersza w czasy o wiek późniejsze. Nb. dyskusja, w
której pominąłeś wątek Boga. (Eliot dość brutalnie
potraktował ten wątek - 1. umarli modlą się do
rozłupanych kamieni; 2. Zamiast Boga zadowalamy się
liturgiczną formułką - "bo Twoje jest Królestwo").
Jednak dla mnie wiersz krytykuje zastępowanie wiary
rytuałem. U Ciebie nie ma tematu, ani wiary ani
rytuału. Ja widzę to inaczej. Wciąż w nas coś jest, co
każe nam chodzić do kościoła. Można się spierać, czy
to jest jeszcze wiara, czy już mechanicznie powtarzany
rytuał, ale na pewno nie pustka.
Nie wszyscy. Ale wynika z tego dążenie do bycia w
jakiejś zbiorowości. Ateizm bez Boga i nawet ludzi, to
upiorne.
Ciekawy wiersz.
Ciekawie.
Nie każdy jednak myśli o stanie konta, ani o wynikach
morfologii, a wielu ludzi pachnie ciepłem swoich
odczuć:)
Poza tym wszystko mówi, nawet krzyczy - może i śpiewa?
Jedynie my tego wszystkiego nie jesteśmy w stanie
odebrać.
Z podobaniem dla wiersza.
Ach - wszystkie drogi prowadzą do życia.
Podoba mi się przekaz w treści i formie. Przeczytałam
też wiersz T.S. Eliota "Wydrążeni ludzie" w
przekładzie Cz. Miłosza.
Ponieważ ten koniec naszego świata, odbieram jako
finał życia ludzkiego,
myślę, że w większości przypadków (wierzących i
ateistów)
kończy się jednak skowytem.
Miłego dnia:)
nie znam tego wiersza, ale podoba mi się treść
Twojego. Co byśmy nie robili, jakichkolwiek gadżetów
nie używali i tak wszystkie drogi prowadzą do śmierci.