Parasol czyli coś nie coś o mnie
Tak mnie drażni, gdy pytasz- dlaczego znów
wzięłam?
Co takiego sie stało, że nie mogę
jechać?
Nie mogę, bo mnie wszystkie dźwięki
atakują.
Myśli się rozdzielają, a każda mnie
pragnie
dla siebie, na wyłączność. I tym co
istotne,
by przeżyć tu na ziemi, nie mogę się
zająć.
Wtedy się boję, tak bardzo jak bym była
dzieckiem,
które zamknięto na noc w zbyt ciepłej
suszarni.
Boi się, że rozmięknie jak mięso w
rosole.
Pamiętasz te suszarnie: w domach, w małych
blokach?
W takim bloku mieszkałam najpierw z nimi,
potem z bratem.
Mój brat mnie uratował, kiedy został
chłopcem.
I już mogłam zapuścić włosy aż do
ramion.
Za długimi włosami można ukryć okna
i uniknąć pytania - jak ty świat poznasz
nieodsłaniając powiek? Długo można
kłamać:
że pani w autobusie utknął w nich
parasol,
i się nie zorientować ze śmieszności
rzeczy.
Pozwalano mi na to w zamian za milczenie
w sprawach, niezrozumiałych dla małego
dziecka.
I za to jestem wdzięczna - mogłam mieć
swoją "kapkę".
Nie pamiętam momentu kiedy sobie poszła
i jaka "kapka" była. Znam ją z opowieści
takich jak te, o mojej chłopięcej
odwadze:
podobno... nie bałam się żadnych
karaluchów.
Teraz boję się siebie. Swojej wyobraźni.
Nawet to ADHD nie byłoby straszne,
lecz... łącząc z wyobraźnią grozi
parasolem.
joanbielsko
Komentarze (17)
Można powiedzieć:"parasol nie chroni od
łez"Refleksyjność Ci się udała...
Bardzo refleksyjna poezja i dosyc trudna. Duzo dramatu
jak zwykle w Twoich wierszach. Gratuluje odblokowania.
trudny wiersz... ale takie jest życie.
Trudny wiersz a za razem tak bardzo bliski
rób co chcesz tylko nie zadawaj trudnych pytań. Łaź po
drzewach , bij się z chlopakami, tylko nie badź
"trudna". I nie gadaj tyle...wiecznie gadasz....kiedy
brat dorósł mogłaś w koncu być dziewczyną mogłaś
przestać lazić po dachach, łapać myszy za ogon, i
założyc wymarzony stanik.Teraz już wiesz że to ADHD i
co z tego? wcale przez to nie jest łatwiej ...a
tlumaczyć wszystko tym....to....chować się pod
parasol....a my Asia SIĘ NIE CHOWAMY
dopiero teraz wyczytalam w wikipedi o
ADHD............................. pamiętam...moja mama
chodzila ze mna do lekarza....mówila...pani
doktor...niech pani da jej jakieś leki na
uspokojenie....miałam może wtedy z 6 lat,7 lat.Nie
wiedziano nie znano ADHD . Mialam po 4 dzienniczki z
uwagami na rok" Małgosia chodzi po klasie, Małgosia
pobila Andrzejka. Malgosia nie słucha poleceń,
Małgosia gada na lekcji....teraz widzę że ja mialam
ADHD..i kuźwa ja mam go nadal.
Twój wiersz jest jak zawsze refleksyjny
Trzeba przeczytac kilka razy zgodze sie,ale jak
wczesniej balas sie karaluchow to teraz bardziej boisz
sie siebie i swoich mysli ,ktore starannie starasz sie
ukryc,badz tez jak pani z parasolem,mozesz zostac
narazona na smiech innych,choc wcale ci nie do
smiechu.I tak uwazam ze masz w sobie wiele odwagi,i
nie potrzebujesz juz brata zeby cie ratowal,pragniesz
jednak by byl ktos przy tobie ,Kto cie zrozumie.Piekny
wiersz,mam nadzieje ze dobrze go odczytalam.
mam wrażenie ze wiersz jest bardzo osobisty i dlatego
nie możemy do końca go zrozumieć, ale niewatpliwie
bardzo przejmujący, i można w nim odszukać echo
własnych mysli
Dla mnie także trudny, choć starałaś się pomóc jak
można w tytule. Ale małe co nieco odebrałem i jestem
pod wrażeniem, jak zwykle u mnie, szczególnie klimatu.
:)
woooow cudeńko, dla mnie extra. Jestem w szoku, chyba
zapodałaś jakiegoś kołomyjca co, przyznaj się
piękna... Ty umiesz powalic ;)
I jeszcze.Ach te słowa, ścigają myśli , czy uciekają?
wiersz zmusza do refleksji, przyciąga uwagę - takie
wiersze są w cenie
Za ten parasol i nie tylko , ode mnie wielkie uznanie
, a tak na uszko szepne , hmm... przezylam ten wiersz
----
To co w nas drzemie jest największą tajemnicą naszego
życia. Z jednej strony rodzi strach, że ktoś ją
odkryje, z drugiej pragniemy aby nas zrozumiano.
Jak Ty to robisz? znów napisałaś o mnie tak
naprawdę...Gdzieś pomiędzy myślami, gdzieś z dala od
tych wszystkich dźwięków, gdzieś za zamkniętymi oknami
miałam w sobie te słowa - gdybym miała napisać ten
wiersz, nie zmieniłabym ani słowa. Ale nie
potrafiłabym ich tak spleść, na pewno nie byłyby tak
tnące, tak mocne, tak przejrzyste. Na pewno nie.
Wiersz tak niezwykły w doborze słów,że aż
wciągający.Przypomina mi jakąś podróż...Może po samej
sobie,swoim wnętrzu,meandrach psychiki...?