Parasol czyli coś nie coś o mnie

Tak mnie drażni, gdy pytasz- dlaczego znów wzięłam?
Co takiego sie stało, że nie mogę jechać?
Nie mogę, bo mnie wszystkie dźwięki atakują.
Myśli się rozdzielają, a każda mnie pragnie

dla siebie, na wyłączność. I tym co istotne,
by przeżyć tu na ziemi, nie mogę się zająć.
Wtedy się boję, tak bardzo jak bym była dzieckiem,
które zamknięto na noc w zbyt ciepłej suszarni.

Boi się, że rozmięknie jak mięso w rosole.
Pamiętasz te suszarnie: w domach, w małych blokach?
W takim bloku mieszkałam najpierw z nimi, potem z bratem.
Mój brat mnie uratował, kiedy został chłopcem.

I już mogłam zapuścić włosy aż do ramion.
Za długimi włosami można ukryć okna
i uniknąć pytania - jak ty świat poznasz
nieodsłaniając powiek? Długo można kłamać:

że pani w autobusie utknął w nich parasol,
i się nie zorientować ze śmieszności rzeczy.
Pozwalano mi na to w zamian za milczenie
w sprawach, niezrozumiałych dla małego dziecka.

I za to jestem wdzięczna - mogłam mieć swoją "kapkę".
Nie pamiętam momentu kiedy sobie poszła
i jaka "kapka" była. Znam ją z opowieści
takich jak te, o mojej chłopięcej odwadze:

podobno... nie bałam się żadnych karaluchów.
Teraz boję się siebie. Swojej wyobraźni.
Nawet to ADHD nie byłoby straszne,
lecz... łącząc z wyobraźnią grozi parasolem.

autor

joanbielsko

Dodano: 2008-10-14 19:49:04

Ten wiersz przeczytano 907 razy

Oddanych głosów: 52

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie