Piątkowe popołudnie

W tym codziennym kołowrocie człowiek może się zapomnieć...

Zatopiony w przepastnej otchłani fotela
Z przymkniętymi powiekami...
Wsłuchuje się w szept ciszy

Minuty odmierzane rytmicznymi uderzeniami serca
Są dziś jakby dłuższe,
Mam czas... mam dużo czasu...

Dziś, wszystko jest inne, magiczne, tajemnicze, przyjazne
Sam szept jest cichszy od trzepotu skrzydeł motyla
Jest błogo, przytulnie, zapadam się prawie
Lecę ... ale dokąd?

Niezdarnie niczym dziecko zaczynam stąpać po ścieżce Morfeusza...
Fotel obejmuje mnie, tuli
Jest coraz bardziej przyjacielski...

Poprzez cisze słyszę niewyraźnie...
Urywane pojedyncze słowa, westchnienia, dźwięki,
Krzątaninę domowników

Ołowiane, niczym wezbrane deszczem chmury, ciążą mi powieki
Nie mam siły utrzymać ich opadania

Senna otchłań wciąga mnie w swą głębie
Ktoś mówi do mnie ... ale czy do mnie?
Nie, nie bronie się już, odpływam niesiony na skrzydłach snu

Nagle mózg przeszywa krzyk myśli... niby grom
Zaspałem, nie zdążę do pracy !
Zrywam senne okowy, odpycham ulubiony fotel
Poganiany spłoszonymi myślami chcę biec,... ale dokąd ?!

Przecież dziś jest piątkowe popołudnie
Chłopie wyluzuj !!!
Hmm ... to był ciężki tydzień

autor

JaroZet

Napisany: 2007-02-12 Dodano: 2007-02-15 18:27:26

Ten wiersz przeczytano 1063 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie