Piękna

Na porannej rosie widzę Jej twarz
Nie wiem czemu uśmiecha się
podchodzę bliżej i już Jej nie ma
Krzyczę wniebogłosy:
Gdzie jesteś piękna z porannej rosy?

Odeszła, odeszła i już nie wróci
nie ma się czemu smucić
To była bogini miłości i piękna
dała mi znak: życie w smutku to nie udręka

Ja Jej rad nie posłuchałem
do przeszłości tuliłem swą duszę
z przyszłości drwiąc, łkałem
nie czekałem, nie czekam, świat w dłoniach skruszę

Teraz wolność, bez urazów, drwin z uczucia
idę przez świat jednak nie skruszony.

autor

Mohikanin

Napisany: 2007-01-03 Dodano: 2007-06-06 21:52:16

Ten wiersz przeczytano 714 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie