Pierrot

kiedyś zwykły chłopiec
zawsze rozbiegany
lubił strzelać z procy
w puszki z kolegami

jeździł na rowerze
bańki puszczał z mydła
i śmiał się tak szczerze
gdy zła chwila przyszła

jakaś wroga siła
uśmiech mu zabrała
twarz w smutku zastygła
jak ściana zbielała

oczy pustką świecąc
błądzą poszarzałe
łzy zdobiące lico
wyrył ktoś na stałe

życia pantomima
to dzisiaj jego los
odarty z dzieciństwa
mały smutny Pierrot

autor

bjedrysz

Dodano: 2011-08-12 14:05:47

Ten wiersz przeczytano 797 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie