Pieśń senna

Podniosłem oczy ku niebu i blask mi zwężył źrenice.
Zrobił to tak mocno, że oślepłem na chwilę.
Usiadłszy na ławce spostrzegłem ulice,
Te same, lecz inne, umarłe, złożone w mogile.

Przysiadła się rozpacz, w me ucho śpiewała swe żale;
Że wciąż błaga, by dali jej odrobinę wytchnienia,
Że ciągle musi rozbijać innych jak statki na skale
I nikt już nie ma dla niej sumienia.

W jednej chwili znikła, lecz następna ułuda mami,
Szczerzy zakrwawione zęby, za nią ciągnie krzyków procesja.
Pielgrzymi z uczuć obdarci bez zmysłów mordują się sami.
To ja ich prowadzę. Kim jesteś? Me imię Agresja!

Na pewno poznajesz, przecież jestem z tobą od dziecka.
Nie trwóż się, ja sama nie krzywdzę, to mną niszczą kraje.
To ze mnie się rodzi ta siła zdradziecka,
Że gdy ktoś coraz mocniejszy, tym słabszy się staje.

Wiatr powiał. Kolejny duch zniknął w kościele.
Nagle Charon swą łodzią podpłynął.
Rzekł: Wsiadaj, czasu zostało niewiele.
Dokąd zmierzamy? Na pogrzeb tego, co zginął.

Podszedłem do trumny, przy niej me rozmówczynie stały.
Zajrzałem do środka, zbladłem, po czym zemdlałem.
Tam była błękitna planeta - nasz świat wspaniały.
Uniosłem powieki, tylko śniłem, lecz czy ze snu się wyrwałem?

autor

rudibraun

Dodano: 2009-01-08 13:43:22

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie