Płaczący kabareciarze

Taka sie zdażyła kiedyś pora
No bo człowiek wciąż styrany jest od rana do wieczora
I oodpocąć by się chciało-sami wiecie
Śmiech,rozrywka,czyli wieczór w kabarecie

Wzrok wpatrzony,ucho bystre na te dziwy
Dusza czujna-czymże nowym dzisiaj się tu zarazimy
Nie tak łatwo przecież jest kabaret zrobić
Gdy codzienność i tak wszystko farsą zdobi

Więc skupiony siedzę,a na scenie
Główny aktor przedstawienia sobie drzemie
Drugi aktor przez mikrofon mówi z werwą
Proszę państwa kabaretu dziś nie będzie,dzisiaj gramy serio

Nasz kolega tutaj ,który sobie chrapie
Popił wczoraj tęgo,dzisiaj też ma plany takie
Więc by nieprzeszkadzać mu cichutko zaśpiewam
Pieśń o smutnym Jasiu,czyli o nim,o człowieku który nie chciał iść do nieba

Myślę sobie,ależ swietny wymyślili kawał
Dobrzem trafił,będzie świetna tu zabawa
Ależ frajda,ależ będzie zarąbiście
Piosnka śliczna jak `Lamenty Świętokrzyskie`

Strasznie smieję się,wręcz słaniam się ze śmiechu a w rękę
Cicho nucąc lecącą piosenkę
Cały łzami płynąc i krztusząc się od szlochu
Jakiś pan mnie trąca z boku

Co to jest u diabła proszę pana-to kabaret panie jest czy jakiś melodramat
Nie kochany to wielka śmiechu fama
Gdy na codzień ciągle rzucasz żartem
Wtedy to co smieszne nic nie warte
I kochany śmiech się wtedy staje szlochem
A gdy łze uronisz to wielką masz radoche

Wielkie święto panie,z tego to się nawet smieją w niebie
Patrz ten szlocha,a ten dalej sobie drzemie
Panie to majstersztyk,to jest program prawie marzeń
Dobrze wiedzieć że prawdziwi jeszcze są kabareciarze

autor

peter12

Dodano: 2005-12-25 12:16:23

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie