Plastikowe ludki

Twarze mają jakby sztuczne
Zbyt gładkie i trwałe
Uśmiechy wszystkie te same
Nienagannie wyprostowane

I chodzą tak po mieście
Nocą i dniem, dniem i nocą
Zaprogramowane mają życie
Idealnie ułożone w rzędzie

A gdy baterie życia wyczerpią
Czuć po nich tylko spalony plastik
A po mnie to będą czerwone maki
Taki zapach sączy moja dusza

I głupi, szary plastyk mądrze powie:
Czerwone maki nie pachną wcale
A ja powiadam to magiczne kwiaty
Maki dla ludzi wyobraźni

Takie będą dwa światy
Pierwszy: idealny jak plastik
Drugi: mój, dziwaka
I dopiero przejrzycie na oczy
Gdy zobaczycie maka

autor

Ginewra...

Napisany: 2006-01-24 Dodano: 2006-01-24 16:14:08

Ten wiersz przeczytano 796 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie