płomyki w oknie

odgrodziła się szczelnie milczeniem od świata,
przegląda stare kurtki. może pod podszewką
jest jeszcze tamten piasek, co przesypywała

z dłoni w dłoń (w drobnych palcach czas przemykał lekko)
dzień miał krótkie spodenki, nocami za ścianą
wyrastał z bajek chłopiec. uchyloną furtką

wybiegł kiedyś na drogę. z oczu nie odgarnął
jasnej grzywki. samochód wyprzedził modlitwę
do anioła, morały z bajek - czarną ramką

pozostały na ścianie, wokół złotych iskier
w ciepłych, piwnych tęczówkach, skazą na portrecie
z czasów naiwnej wiary w sprawiedliwość, w czyste

plany nieba, niedziele przyprawione śmiechem,
dom bez pustych miejsc. okno z widokiem na drogę
świeci smutkiem co wieczór (wosk tak szybko mięknie)

kupuje dużo świeczek – choć wie, że nie cofnie
czasu płomieniem. tylko skrzydlate pocztówki
z wakacji zatrzymanych wpół drogi – ulotne

nocne motyle zawsze witają się z ogniem

autor

zorianna

Napisany: 2009-06-15 Dodano: 2009-06-18 14:53:36

Ten wiersz przeczytano 851 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie