Po utraconym

Opuścić serce pełne żalu złego
Tuż nad powierzchnię białego jeziora
Nie karmić dłużej okruchami krzywdy
To co niedobre zapomnieć już pora

W niepamięć ubrać każdy dzień stracony
Pamiętać tylko chwile pełne blasku
Za sen dziś uznać marzenia zmącone
Z nadzieją czekać na nowe o brzasku

Pomimo zimy co w okno już puka
Myśli skierować ku zielonej wiośnie
I już niczego nigdy nie żałować
Za starych wrogów toast wznieść radośnie

autor

BOBASEK

Dodano: 2010-10-03 15:52:02

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie