Pociąg

Dla tych co ciągle oddaleni

Pociąg, pociąg a wnim ludzie.
Każdy gdzieś tam w świat wyrusza.
Jeden ma tu swego ducha,
drugi ma tu swojego kozucha,
trzeci to jest Stefek Burczymucha.
Mimo wszystko pociąg rusza.
Nasze myśli też porusza,
i marzenia nasze wzbudza.

Mamy jednak nasze nóżki, które spoczywają,
nasze serca od matek i ojców się oddalają.
Oczy w krajobrazy zapatrzone, patrzą wjedną stronę , w drugą stronę.
I jedziemy , do tych bliskich,
z gniazda do gniazda, jedziemy wciąż.

Gwar, szum, pociąg jedzie.
Uszy się nam zatykają , i tak jechać i jechać nam się nie chce ,
bo tyle kilometrów mamy przed sobą, i za sobą.

Czytamy tą gazetę i pijemy soki
lub inne jakieś trunki, bo co,
bo gardła nam zasychają , i czekają na cherbatę w domu z tą osobą ukochaną,
tą nam tak dobrze znaną.

autor

Antonio

Napisany: 2006-12-28 Dodano: 2007-05-04 12:12:05

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie