Poczekaj choć jeden oddech

Dla pamięci i już słowa nie zamienimy.

Na smolnych promenadach
ubranych w białe zebry
bieżą na oślep
banalne przepychanki i bezimienne troski.
Co jedno słońce,
bezdusznie mijają obok siebie,
tłuką głowami w zamieci jutra,
dawno minionego tygodnia.
Mijają siebie bezpowrotnie
znikając za drugą modlitwą.
Bliskość,
przewieszona przez wydruk bankomatowy
mija mnie co dzień
i nie wraca.
Nie przekładaj,
bo jutrem wzejdzie wczoraj.
A ja byłem,
kiedy ranne wstaną zorze.

autor

13-13-13

Napisany: 2009-11-09 Dodano: 2009-11-10 00:02:08

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie