Pod jedwabnym całunem ...

Dzień kończy się... Zachodzące słońce wznieca ogień…
Zatacza się, w kręgu obiecanej rozkoszy
A pierwsze promienie gwiazd rozbudzają marzenia...
W powietrzu czuć uniesienie
Kiedy obłoki na niebie tworzą muzykę
Oczarowana...
Uwodzicielskim lśnieniem…
Niczym księżyc, którego srebrzyste palce grają…
Na słowach i snach…
Niebiańskie całuny…
I wiara odnowiła się, powróciła z radością
Niebiosa rozświetlone pięcioramiennymi gwiazdami
Dzieło kunsztów przewyższające grzech
W ciemności spełniają się marzenia
Wypełniając przeznaczenie - obiecaną gorączkę
Wkrótce odsłonie swą twarz…
Pod jedwabnym całunem
Wyostrzonym na powitanie świtu ...
Z sekretnej miłości jej archanielskiego pocałunku
Jestem niczym płomień zrodzony w ciemności Pragnienia
Niczym mrok przybyły by pochłonąć światło…

autor

Monic@

Dodano: 2008-02-25 11:16:40

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie