Pod moim oknem ona

Kwitną kwiaty niepozorne, jak dzieci młode
Jest ich tysiące w bukiecie, pachną miodem
Wokół nich gwar, brzęczenie, jak echo z targowiska
W bukiecie one małe, mieszkanki z bartnika

Uwijają się one miedzy zwisającymi kwiatami
Czynią to zawzięcie, nieprzerwanie godzinami
Nie spoczną swej muzyki grania w czeluści bukietu
Nie przerwą pracy mimo obolałego od pracy grzbietu

Ucztują na ogromnym biesiadnym stole
Zapach zabrał ich swym czarem w niewolę
Krzątają się w zapachu, czynią to bezwiednie
Zapylają nowe życie, zapisane już niebie

Kwitną kwiaty niepozorne – w bukiecie drzewa
Ogromne ono – sięga wierzchołkiem nieba
Gdy wiatr i deszcz je smaga , strachliwie drżące
Gdy zakwitnie, zapach kwiatów owiewa nozdrze

Latem gdy słońce promieniami kaleczy głazy
Drzewo ostoja ,letni parasol daje pole cienia
Nakarmiłaś roje nektarem, tobie dziękczynne wyrazy
Kwiaty opadają, znika zapach, natura to zmienia

Co dnia ją widzę i podziwiam, stoi na mojej drodze
Okazałe konary, soczysta zieleń, cień nie mały
Piszę o prostym drzewie, puszczam uczuciom wodze
Jutro spójże na nią znowu, co dzień się spotykamy

Auto:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-04-06 Dodano: 2014-04-06 05:14:28

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie