pod parasolem czerni ...

Wrony rozpostarły parasole skrzydeł,
wiatr zawył jak gdyby ujrzał w piórach ducha,
przestraszył się echa, które go wzmocniło,
przycupnął w źdźbłach trawy i w nuty się wsłuchał,
gdyż deszcz zaczął z cicha wystukiwać tony,
na szklanych krawędziach zapalonych zniczy,
w ten sposób zmarznięte, przemoczone łzami
w uśpieniu cmentarnym wiotkie palce ćwiczy.

Mgła jak ciężka lawa, wlała gęstość białą
na wąskie alejki, by smutki osłonić ,
będzie je w spokoju oraz ukojeniu,
jak wspomnienia nieme własną piersią chronić,
ciemność nocy w zniczach wypalonych siadła,
aby się zamyślić nad sensem istnienia,
cmentarz tajemnicą wieczności zawiany,
gdzie ślad pozostaje wyryty w kamieniach.

autor

niezgodna

Napisany: 2018-10-16 Dodano: 2018-10-16 17:37:24

Ten wiersz przeczytano 1036 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie