Pod spodem obrazu

pędzlujesz moje fantazje.
Płótno pod kątem niewidocznym,
skierowane na wody mojej duszy,
drenuje podwodną rzekę.

A ja?

zlizuję krople słońca wewnętrznych
liści kwiatu.
Maleńkie drgania powierzchni, uderzają w takt.
Jesteś zroszony i jeszcze taki znajomy.

W zakręconych falach ognia pod fasadą,
podnoszą się do góry, (jak klatka piersiowa) odmrożenia.
Niech moje pocałunki, bedą cicho nad tobą.
Chciałabym cię wygładzić w czarnym aksamicie.

Rozwinąć poza nocne niebo.

autor

Mirabella

Napisany: 2017-12-15 Dodano: 2017-12-15 12:05:52

Ten wiersz przeczytano 755 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie