Podarunek

Piękny marcowy dzień, dziś u mnie zagościł
Słońce gdy tylko pojawiło się na horyzoncie
Swoją pięknością czaruje i pięknie świeci
Żadna chmurka nie śmie jego oblicza zasłonić
A ono figlarnie zagląda mi w okna
I z uśmiechem na swej słonecznej twarzy
Zapytuje mnie, smutasa, co u mnie słychać?
I patrzę mu w jego dostojne, piękne oczy
I nie wiem co mu odpowiedzieć
Czy powiedzieć prawdę o stanie mej duszy
Czy troszkę fałszywą nutką zaśpiewać
Że u mnie jak i u niego słońce wyraźnie świeci
A teraz ono patrzy mi w moje szare oczy
Jakby chciało odczytać w nich moją historię
I zorientować się co w głębi serca mego tkwi
I odczytało słowa tajemne i zamyśliło się
I z potężnego słońca twarzy znikną uśmiech
A ze słonecznego oka popłynęła brylantowa łza
Wsunęło więc przez okno, swe słoneczne ramiona
I delikatnie mnie objęło i pocałowało
A ponieważ bało się, że serce me pęknie
Więc podarowało mi coś bardzo cennego
Jeden najpiękniejszy swój promyk, promyk nadziei,
Promyk, który delikatnie wsuną się do mego serca
I pozszywał moje popękane sercowe rany.

autor

W.G.

Napisany: 2007-03-29 Dodano: 2009-04-23 11:36:35

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie