POGRZEB

Już słońce zaszło,
Już noc rozmiarem swym objęła mnie,
W ciemności wciąż tkwię...

Już księżyc nie przychylny mi
Zapanował na niebie,
A serce jeszcze mi drży,
Bo właśnie byłem w niebie...

Bo właśnie widzę Ciebie kroczącą
Jak gwiazdę wschodzącą...
Odchodzisz! Chcę schwytać
Resztkę szczęścia, która mi została, ale

Ale i ona chce odejść w dal...
Zostawiając smutek, żal...
Oczy przecieram od łez,
TY odeszłaś TEŻ...

Patrzę na ręce swe,
Drżą bo dotykały właśnie Ciebie,
A płacze moje serce
A ciało nie poznaje siebie...

Bo byłaś tu – tuliłaś mnie,
I całowałaś ciało me...
Mówiłaś: „Kocham...”
Do tej pory jak słyszę w myślach
to szlocham...

byłaś - czuję zapach Twój!
byłaś zdobywałem Cię!
Było tak jak w bajce okres,
Ale przyszedł miłości kres!

Nie patrzysz już na mnie i mą postać,
Nie chcesz wspominać żalu, co serce wyrwać chce,
Marzę by przy Tobie pozostać,
Odpowiedź Twą znam: „Nie”.

Pada deszcz? Nie to łzy
Wciąż przypominają mi że byłaś TY,
Że odeszłaś gdzieś daleko...
Jestem fakt – ludzką kaleką!

Jeszcze raz zachłysnąć się
O tylko chociaż raz – Tobą.
Nawet i żyć wspomnieniami
Nie zabraniaj mi...


_____________________________________


Nagle serce przestało bić – bo i dla kogo?
Nagle ciało umierać zaczęło!
Ponieśli trumnę z tym ciałem
Padać z nieba nastało!
Jak sam tego chciałem?!

Przed włożeniem do grobu trumny jaką nieśli,
Wieko jej delikatnie uchylili,
Ku zdziwieniu wszystkim zobaczyli
Jeno – miłość do grobowej deski...

autor

tozo1

Napisany: 2000-12-20 Dodano: 2007-04-09 16:33:56

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie