Poker

z cyklu; oblicza depresji

próbuję rozczesać skołtunione życie
lecz łamię kolejno kościane grzebienie
przeliczam dni szare nocą z bólu krzyczę
odcinając od niej kalekie istnienie

skrzydła popalone cisnęłam w kąt łóżka
nie mam sił powtarzać nieudanych lotów
w hipnotycznym transie wciąż głębiej się nurzam
winylowej płyty skrzeczących obrotów

granatowy atłas zmęczonej poduszki
dawno posmakował łez niesfornych soli
wie jak bardzo ciężko jest wypełznąć z pustki
i jak każdy oddech zadręcza i boli

o każdy dzień nowy co ranek z rozpaczą
gram ciągle tą samą dawno zgraną talią
na której przetarcia same karty znaczą
nie umiem ocenić czy dziś jeszcze warto

ostry poker z diabłem nieustannie ćwiczę
tyle czarcich partii sromotnie przegrałam
a on mi powtarza – postaw swoje życie
i tych kilka marzeń które kiedyś miałaś

może jeszcze kiedyś zatli się nadzieja
i duszę przegraną wyrwę z tej niewoli
odegram się na nim za wszystkie cierpienia
może jeszcze kiedyś – na razie zbyt boli

autor

Sarna33

Napisany: 2011-02-28 Dodano: 2013-02-28 10:32:22

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie