Pokój

Mój pierwszy wiersz:)

Pokój

Do pokoju wchodzę powoli, ostrożnie, z zamkniętymi oczami.
Wiem, że jestem tutaj sam, lecz chowam się przed spojrzeniami.

Przyglądają mi się szafy, wszystkie ściany mają uszy.
Długi czas tylko stoję, boję się poruszyć.

Nie otwieram ust, nie podnoszę powiek.
Stoję na środku, to ja – człowiek.

Stoję na środku, zamknięty jak w szafie.
Szukam drzwi albo okna, i znaleźć nie potrafię.

Te cztery ściany to końce świata.
Okno przygniata ścianę, ściana mnie przygniata.

Sufit w oknie, okno w ścianie.
Nie ma miejsca, miejsca dla mnie.

Jestem tu sam pomiędzy meblami.
Wszystkie lęki zostawiłem przed drzwiami.

Przerażenie widzę w lustrze, z okna patrzy strach.
Lęki chcą wejść do środka, ale stoją tylko w drzwiach.

Dwa krzesła tańczą na środku pokoju.
Stół omijam z daleka, jest chętny do boju.

W tym pokoju nie ma gości. To pustelnia.
Tutaj mieszka samotność. Beznadzieja ją wypełnia.

Czasem chodzę jak w letargu, w transie, jak pijany.
Boję się mebli. Próbuję przylgnąć do chłodnej ściany.

Najtrudniej jest w nocy, nie do zniesienia.
Meble patrzą. Wszędzie są ich spojrzenia.

Te meble są jak żywe, one nie śpią w nocy.
Ja tego nie słyszę, ale wiem, że szukają pomocy.

To nasze wspólne więzienie, bo jesteśmy więźniami.
Jestem tylko przedmiotem. Chcę uciec, razem z krzesłami.

Ucieczką jest szyba wstawiona w prostokąt.
To okno. Otworzyć i uciec. Lecz dokąd?

Muszę zostać. Nie ma wyjścia z tego świata.
To więzienie. Drzwi bez klamki, w oknie krata.

Trudno zasnąć w tym pokoju...

autor

ADAMM

Dodano: 2006-10-16 13:34:15

Ten wiersz przeczytano 699 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie