Pokój nr 9 w hospicjum

Napisałam ten wiersz po wizycie w hospicjum dziecięcym. Te, które miały przy sobie rodziców, dużo lepiej sobie radziły. Pamiętajmy o tym.

Dźwiękoszczelne ściany,
odczulone już na płacz.

Krzywo doklejony obrazek na ścianie?
złotej rybki.
Tylko ta nie spełnia już marzeń.

Identyczne łóżeczka,
z wgłębieniem w środku.

Jednakowe piżamki,
różniące się tylko kolorem,
ale wszystkie przesiąknięte są
Bezradnością.

Setki wolontariuszy przewijających się tylko.
Pustka?
przy wystraszonych maluchach.
Przecież tak trudno poradzić sobie z bólem,
rozstaniem,
niesprawiedliwością.



Czymś pokój nr 9 jednak się różni...

Pod samym oknem leży dziewczynka,
jak inni wie, że swoje dni
może policzyć nawet na palcach
jednej ręki...
Ale nie jest ona sama,
po policzku głaszcze ją

Ona - Mama

Z podpuchniętymi oczami,
które zamaskowała jak co ranek.
Z drżącym głosem,
który próbuje być pewny siebie.
Z sercem, które prawie nie pęknie,
z chęcią stanęłoby gdyby to obok mniejsze
bić mogło.

Ale Ona jest.
A to czasem wystarczy.

autor

Nikala18

Napisany: 2012-07-03 Dodano: 2012-07-03 10:27:06

Ten wiersz przeczytano 1833 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie