W pokoju

"Ckni mi się za tym pokojem... ckni" I to jak ladnie
Ci sie ckni :)

bomi, dziękuję :-)

pokój wszystkim takim pokojom (znad:)

Lekki, wymowny, dobry.

Piękny wiersz Dorotku, niezwykle ciepły obrazek i taki
urokliwy, żal tylko, że został się tylko w pamięci
:))

Każdy marzy o spokoju, lecz kiedy go osiągnie to się
ocknie i znów, z innymi marzeniami stoi przy oknie.

Ckni mi się za tym pokojem... ckni.
....za oddechem dotykiem i słowem.
pozostały obrazy w pamięci i wspomnienia.

Dorotko, jak Ty pieknie i ciekawie piszesz!

mariat :-) wiersz pisałam pod wpływem fotografii i
nostalgicznej opowieści pewnego starszego pana :-) a
może opowiadał o Twojej sąsiadce, kto to wie, świat
jest taki mały :-)

Dorotko! Za kogo ten wiersz napisałaś? Bo opisany
pokój to mojej sąsiadki na górze. Oj pewnie sprawa
się rypła, a jak nie rypła to z pewnością rypnęła.

Piękne wyrażona tkliwość. Pozdro.

Przynależność - coś o tym pisała Mery Shelley, w
swojej głośnej powieści...

powroty do przeszłości... ładnie o tym piszesz,wiersz
ma ciepły klimat,taki z łezką w oku

Ale klimat, super! Pozdrawiam miło:)

Pani Jadwiga G napisała o mnie i innych
POETOM LEPIEJ NA WSI

Nie wierzcie poetom, co mieszkają w mieście!
Co oni mogą wiedzieć o prawdziwym świecie?
Czy ich zbudził kiedyś ptasi śpiew nad ranem,
czy raczej spać nie dają rozterki egzystencjalne?

Czy moczyli kiedyś nogi w zimnym strumieniu,
czy tylko w wybielaczu z reklamy
piorą nieustannie słowami
swoje poplamione sumienia?

Czy wiązali w bukiety ogromne pęki stokrotek
zamiast nadymać jak balony
własne lęki, depresje i fobie?

Czy wiedzą, że lepiej leczy serce
pajda chleba ze świeżym miodem
niż te wszystkie (takie modne!)
psychoanalizy gabinetowe?

Taki, co to siedzi w mieście z dziada pradziada -
nie może być prawdziwym poetą,
bo on stale przemawia,
a wcale nie potrafi gadać.

A ja biedak urodziłem się w śląskim mieście, gdzie
wokoło łąk jak rodzynek w cieście, naokoło ogródki
działkowe, w nich najpiękniejsze kwiaty, nawet czarno
liliowe.
Gdzie nie wejść tam mała jeziorka, tafle wypełnione
ptactwem i nenufarami - ja to widzę oczyma miastowego
i opisuję czasami.
Chciałbym i ja co dnia doznawać rozkoszy budzenia
przez okrzyk koguta, mnie budzi hałas, to pracuje
stali huta. Gdy z pieca martenowskiego nocą prą ku
niebu złote pasma promieni, cale niebo w barwach się
mieni, tego nie widać na wsi, a szkoda, poeta na wsi
to tylko z głowy do swego wiersza doda.
Jak jest tak jest, nie może być poetą tylko ten, co
śpiąc w sadzie owocowy ma sen