Pokonał mnie

był silniejszy....nie było na niego lekarstwa, żadnego antidotum...

Wpadł całkiem niespodziewnaie,
"Ból"...tylko tyle powiedział w dzrzwiach
Zdjął ubranie,
rozsiadł się na tapczanie,
wsunął stopy w cieplutkie,domowe kapcie...dobrze mu u mnie było,
zobaczył, że ze mną wygra....został...
Teraz niszczy mnie co dnia,
zabiera resztki życia,
kaleczy jeszce bardziej i tak już okaleczoną duszę.....
nie musi nic mówić,
wystarczy, że jest i że odejść nie zamierza,
że wystawia te żądne łez oczy zza kołnierza,
on dobrze wie dokąd zmierza,
wertując moje życie zza swego kołnierza....
znalazł, zrozumiał i zniszczył....
mnie,
moje życie,
mój świat,
i dalej sączy do mego życia swój jad

zginęłam, przepadłam,upadłam.....tylko jak tu teraz wstać??jak się odnaleźć??

autor

szajbuska17

Dodano: 2005-04-23 14:02:58

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie