Pole bitwy

Jestem jak czerń skrawka zbesztanej ziemi,
szczęściem skrywanym w granicach jej głębi.
Jestem jak miecz złamany w obliczach serca,
bezsilnością znalezienia dla siebie miejsca.

Zagubiona w czynach mego męczącego losu,
pochłonięta zapachem kwitnącego wrzosu,
stawałam się po woli polem swojej bitwy,
w szczęściu i w smutku, w głos modlitwy.

Umieram radosnym życiem już minionym,
niszcząc wspomnienia pyłem wyśnionym,
w nowym świecie mglistych marzeń,
czekając na kolej upragnionych zdarzeń.

Zgubiłam swe szczęście łatwo i niezdarnie,
rzucając smutnym spojrzeniem gdzie popadnie.
Walczę o uśmiech na zapłakanej twarzy,
gdzie smak przeszłości lica wciąż parzy.

Prabuty; 21.06.2007rok.

autor

Mooona

Dodano: 2007-06-21 22:36:17

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie