Połknięta przez morze rozmyślań

Kłębią się tysiące pytań....

Oczy pełne niepokoju.
Czy zaznam kiedyś spokoju?

Lubię kiedy wiosna jest
Wtedy wszystko barwne jest
Źdźbła traw dzielnie pną się z nadzieją w górę
Rusałka admirał figlarnie okrywa paletą barw chmurę

Promienie brata słońca subtelnie otulają rosę
Nieopodal niewinne i niepewne stopy bose
Jeden złośliwy kamień i upadasz
I potem znów w dół spadasz

Szyderczo skwaszony deszcz
Duszę przebija naiwności miecz
Gorycz w ustach, niesmak w sercu
Mgła niemocy, obojętność tłumu deszczu

Kropla rosy zagubiona
Mała, zaginiona
Ludzki jad, niczym rosiczka
Ufności ostatnie soki wyciska...

Trzeba przebaczyć słońcu... ze czasem zachodzi
Zawsze jednak na nowo wschodzi

Ale czy ufność nie jest grzechem?
Potem za pokutę dostajesz ignorancję z ironicznym uśmiechem...
Czy to humanitarne myśleć po ludzku?
Należę do tego gatunku... hasło wstyd krąży po mym mózgu.

autor

olartystka

Napisany: 2006-12-03 Dodano: 2007-01-29 11:00:06

Ten wiersz przeczytano 355 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie